Cirkel
De handen van haar dochter trillen.
‘Laat mij maar even.’ Voorzichtig neemt ze de ketting over en brengt de uiteinden bij elkaar in haar dochters nek. De sluiting bevindt zich precies boven de rode wijnvlek – de schaduw in de vorm van een omgekeerde traan. Ze wil haar lippen op de tere huid leggen, zachtjes kussen zoals ze vroeger deed.
‘Mam, voelde jij dat ook bij papa? Dat hij je andere helft is?’
Ze knikt, vangt haar blik op in de spiegel. ‘Alsof je hart eindelijk heel is.’ En eens, vervolgt ze in stilte, zul je je hart in je armen houden, en weet je dat haar mooiste dag jouw mooiste zal zijn.
‘Zo,’ zegt ze, ‘nu alleen je sluier nog.’