Slotsom

De achterdeur gaat met gemak open. Geen dubbel slot, geen knip erop. Hmm. Hij had Victor slimmer ingeschat. Of in elk geval voorzichtiger.

Hij laadt het wapen in zijn gehandschoende hand en loopt geruisloos naar de gang. Vlug, naar boven. Zijn gympen raken de treden nauwelijks. “Snelle Vijzel” noemen ze ‘m. Dat is in elk geval beter dan Vieze Victor. Die gast vreet de hele dag rauwe ui.

Voor de slaapkamerdeur staat hij stil. Duwt de klink omlaag, de woorden klaar op zijn lippen. Groeten uit de bajes, maat.

De kamer is zwart, zwaar van slaap. En nog voor hij het lege bed ziet weet hij het.

Hoe uien ruiken naar zweet.

De loop tegen zijn achterhoofd fluistert. ‘Dag, Faizel.’