Foto
‘Lachen, oma!’
Ze probeert haar mondhoeken omhoog te krijgen, maar het doet haar pijn, lachen. Haar gezicht lijkt dan nog het meest op een prop papier. Mislukt origami is ze, een onafgemaakt gedicht, een weggegooide brief.
Licht flitst in haar ogen. Ze knippert.
‘Top, oma! Wil je ‘m zien?’ Haar kleinzoon houdt de camera voor haar gezicht. Die dingen zijn tegenwoordig allemaal digi... digitaal. Iets met stippels. O ja, pixels. Een beetje zoals de cellen van haar lichaam, haar leven. Straks begraven, opgelost, vergeten.
Tussen de vlekken voor haar ogen door tuurt ze naar het scherm. Haar adem stokt. De flits heeft haar overbelicht. Alle lijnen en kraters, verkleuringen en schaduwen zijn weggevaagd.
‘Wat ben je mooi, oma.’
Ze glimlacht.