Monoloog
Hallo? Hallo?! Daar is ze, hoor je dat? Ze loopt op blote voeten. Is het avond, is het nacht? Schijnt de ochtendzon naar binnen? Wacht! Hallo? Zoek je mij? Je ritselt zo dichtbij, is het tijd dan eindelijk, tijd? Nee, nee, niet weggaan! Hé! Wel godverchristustiefuszooi! Och, wat een ongehoorde woorden... Het spijt me, spijt me, alsjeblieft, rits mij uit mijn duisternis, uit deze zak als die voor lijken. Hoor je me? Hoor je mijn verlangen, verlang je niet naar mij, mijn roze d
Invasie
Het doek is nat, ik blaas tegen de traag drogende verf, zo dicht op het canvas dat mijn neus haar wang aanraakt, vloek dan want een veeg, een veeg over haar gezicht, draai me naar waar de kwasten liggen, stoot met een zwiep de plastic fles om en dan gutst het, klokt het gulzig over de tafel, het palet, nee vlug, vlug pak ik de stoffen doek maar alles is al terpentine, alles nat, verdund, alles nooit meer klaar, God, terpentine aan mijn vingers, het droge vocht vervlucht, prik
Het Geheim van Negen
Negen jaar geleden is het. Hij neemt een slok, morst een beetje. Biertje nummer zeven. Nog twee te gaan. Soms klinkt haar stem ineens dwars door zijn wereld heen. Een keer drie is drie, twee keer drie is zes, drie keer drie is... Negen was ze. Hij trekt een nieuw blikje open. Achttien. Zo oud zou ze nu zijn geweest. Maar dat is ook negen. Want één en acht is negen, net als twee plus zeven, drie plus zes en vier plus vijf. De hele tafel van negen, ontdekte hij laatst, komt op
Perdu
Het was de avond dat ze zowel haar hak als haar maagdelijkheid zou verliezen. Maar dat wist ze niet, toen ze om half negen wegfietste en vergat te zwaaien naar het keukenraam. Ze danste onder een wolkendek van zilveren ballonnen, rookte stiekem sigaretten en dronk Passoa-jus. Ze viel. Haar hak brak zomaar onder haar nieuwe eerste pump vandaan. Om haar heen gelach, ze lachte met hen mee, maar toen ze overeind kwam stond de wereld schever dan voorheen. ‘Mademoiselle, vous avez
Espresso
‘Wat mag het zijn?’ De serveerster staat verveeld kauwgom kauwend aan zijn tafeltje. ‘Espresso graag. Een dubbele.’ Hij kijkt haar na. Ze heeft mooie billen. Rond, stevig. Hij pakt zijn iPhone, en vlak voordat het schermpje oplicht, ziet hij nog net zijn gezicht weerspiegeld in het glas. Nee, hij is bepaald geen George Clooney. Dan had ze wel anders aan zijn tafeltje gestaan. Blozend, met een verlegen glimlach een blonde haarlok uit haar gezicht vegend, hadden haar ogen de zi