Opstaan

Kunt u opstaan, mevrouw?

Opstaan. Ergens moet ik gevallen zijn. Gevallen op mijn knieën terwijl ik een panty draag, gevallen van een muurtje toen ik wachtte op de bus, gevallen over een drempel, een regel, een punt, de straat, van de trap gevallen, gevallen van mijn fiets, gevallen voor een jongen die zegt dat ik nooit praat.

Opstaan. Als je valt in een droom sla je niet te pletter op de bodem - je slaat te pletter in je bed.

Kunt u opstaan, mevrouw?

Opstaan. Ergens moet ik gevallen zijn. Maar ik lag al toen ik viel, dus niemand weet hoe hard. Eerst dacht ik dat mijn arm sliep maar toen sliep ook mijn been, mijn tong, mijn wang, mijn hele rechterkant.

Ik huil niet. Ik lek. Een dronken taal druipt uit mijn mond en uit mijn ogen stroomt de rest. Mijn man praat dingen in zijn telefoon. Niet bewegen, lief, kom niet omhoog - ze komen eraan.

Ze komen eraan. Kom niet omhoog. Omhoog. Ik wil omhoog, ik ben gevallen en nu lig ik op een richel, nu lig ik langs de rand. Niet bewegen, lief, daar naast je gaapt de afgrond en die brokkelt alles af.

Toeters en bellen blèren door het raam en dat allemaal voor een vrouw van veertig die door de helft gevallen is. Bwegen, m'vouw? Woorden komen binnen als een dof getrommel, als morse, als losse letters die ik ken maar veel te vluchtig, glibberig, tussen vingers door - alles smelt mijn oor weer uit.

Kunt u zich bewegen, mevrouw?

Bewegen. Links beweeg ik, als een krab die rechts volledig onder een rots geplet is. Mijn linkerschaar gaat op en neer, mijn linkeroog is vochtig - maar dat is de zee. Ik glimlach, zo gastvrij ben ik. Twee mannen en een vrouw in uniform en ik in een pyjama met een uil erop. Ik glimlach mijn sorry-voor-het-gedoe-glimlach, al is het maar een halve.

Er wordt gedempt gepraat, de drie vissers hebben het over een brancard en over Tia - Tia ken ik, dat is een vriendin van een vriendin met heel mooi haar en blauwe oren, nee lippen, nee navels, nagels, nee -

Kunt u opstaan, mevrouw?

Ik knik, al zou het kunnen dat ik mijn halve lichaam achterlaat.